James Douglas Morrison (1943-1971)
James Douglas Morrison, ένας απο τους επιδραστικότερους καλλιτέχνες στην ιστορία της ροκ μουσικής. Υπήρξε τραγουδιστής, στιχουργός, ποιητής, σκηνοθέτης, συγγραφέας, μα πάνω απ'όλα ένα παιδί που αρνούνταν πεισματικά να μεγαλώσει.
Έζησε την κάθε στιγμή της ζωής του σαν να ήταν η τελευταία, ενώ υπήρξε και εξακολουθεί να υπάρχει πρότυπο όχι μόνο μουσικά και στιχουργικά, αλλά και για τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς του.
Πρώτα χρόνια
Έξι μήνες αργότερα, η μητέρα του μετακόμισε με το μωρό της στο Κλιαργουότερ της Φλόριντας για να ζήσει με τα πεθερικά της ,ενώ ο σύζυγός της επέστρεψε στο μέτωπο του Ειρηνικού για όλη τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο πατέρας του ήταν Ναύαρχος στον Αμερικανικό Στρατό (Sir George Stephen Morrison) και λόγω της ιδιότητάς του, η οικογένεια έπρεπε πολύ συχνά να μετακομίζει.
Αυτό είχε μεγάλο αντίκτυπο στον νεαρό Jim, αφού δεν είχε σταθερούς παιδικούς φίλους, αλλά και η εκπαίδευσή του έπρεπε να διακόπτεται συνεχώς, αφού χρειαζόταν να αλλάζει πολύ συχνά σχολεία.
Παρ' όλα αυτά ήταν πολύ ευφυής και επιμελής μαθητής δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση σε λογοτεχνία, φιλοσοφία, ποίηση , ψυχολογία και θεολογία.
Ένα γεγονός που σημάδεψε τον Jim και που τον ακολούθησε για την υπόλοιπη ζωή του, ήταν όταν σε ηλικία 5 ετών κατα την διάρκεια μιας οικογενειακής εκδρομής στο Νέο Μεξικό είδε ένα δυστύχημα ενός φορτηγού γεμάτο Ινδιάνους που συγκρούστηκε με άλλο όχημα. Στο δρόμο υπήρχαν παντού αιμόφυρτοι Ινδιάνοι ενώ κάποιοι απο αυτούς ήταν ήδη νεκροί ή ψυχομαχούσαν.
Ο ίδιος αναφέρει το γεγονός σε ένα απο τα ποιήματά του, το "Dawn's Highway", αλλά και σε τραγούδια των The Doors όπως "Peace Frog", "Riders On The Storm" "Ghost Song" , καθώς επίσης και σε συνεντεύξεις του. Όπως ο ίδιος περιγράφει:
"Ινδιάνοι σκορπισμένοι στον αυτοκινητόδρομο της αυγής αιμορραγούν. Φαντάσματα βρίθουν το εύθραυστο σαν τσόφλι μυαλό του μικρού παιδιού. Ήταν η πρώτη φορά που ανακάλυψα τον θάνατο... εγώ, η μητέρα μου, ο πατέρας μου, ο παππούς μου και η γιαγιά μου, διασχίζαμε την έρημο την αυγή. Ένα φορτηγό γεμάτο με Ινδιάνους είχε μάλλον χτυπήσει ένα άλλο αυτοκίνητο ή κάτι τέτοιο, στην λεωφόρο υπήρχαν παντού διασκορπισμένοι Ινδιάνοι που αιμορραγούσαν μέχρι θανάτου.
Ήμουν μικρός τότε, οπότε έπρεπε να μείνω στο αυτοκίνητο όσο ο πατέρας μου και ο παππούς μου βγήκαν να δουν τι γινόταν. Δεν μπορούσα να δω τίποτα. Το μόνο που είδα ήταν ένα παράξενο κόκκινο χρώμα και πολλοί άνθρωποι πεσμένοι ολόγυρα, αλλά ήξερα πως κάτι συνέβαινε γιατί μπορούσα να νιώσω τις δονήσεις όλων αυτών των ανθρώπων γύρω μου και τότε ξαφνικά συνειδητοποίησα πως ούτε εκείνοι μπορούσαν να καταλάβουν τι συνέβαινε.
Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πραγματικό φόβο... και πιστεύω πως εκείνη ακριβώς την στιγμή οι ψυχές όλων αυτών των νεκρών ινδιάνων, ή ίσως μια ή δυο από αυτές, έτρεχαν έξαλλες εδώ και κει και μπήκαν στην ψυχή μου. Και εγώ ήμουν σαν ένα σφουγγάρι, έτοιμος να τις δεχθώ και να τις απορροφήσω"
Μεγάλωσε σε αυστηρό και πειθαρχικό περιβάλλον και ήταν ένα υπάκουο παιδί που σεβόταν τους ανθρώπους γύρο του.
Για ένα διάστημα οι γονείς του έλπιζαν οτι θα ακολουθούσε το επάγγελμα του πατέρα του στο Πολεμικό Ναυτικό και οτι θα φοιτούσε στην Αμερικανική Πολεμική Ναυτική Ακαδημία.
Επιρροές
Απο την εφηβεία του και μετά περνούσε τις ελεύθερες ώρες του διαβάζοντας βιβλία και γράφοντας. Συγγραφείς, φιλόσοφοι και ποιητές που επηρέασαν βαθιά τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς του ήταν οι Friedrich Nietzsche, William Blake, Charles Baudelaire, Arthur Rimbaud, αλλά και συγγραφείς της "Beat Generation" όπως Jack Kerouac καθώς και αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και συγγραφείς. Η αγάπη του για την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την αινιγματική προσωπικότητά του αλλά και πολλούς απο τους στίχους του, ενώ αναφέρεται στην αρχαία Ελλάδα σε συνεντεύξεις και συναυλίες του.
Πολλοί τον ταυτίζουν με τον θεό Διόνυσο και θεωρούσαν οτι θα μπορούσε να είναι η ενσάρκωσή του. Το σίγουρο είναι οτι το πάθος και το όραμα του Διονύσου, όπως απεικονίζεται στο "Η Γέννηση της Τραγωδίας", επηρέασαν, όπως και ο ίδιος έχει αναφέρει, την συμπεριφορά του επι σκηνής.
Έγινε φίλος με τον Michael McClure, έναν γνωστό Beating ποιητή, ο οποίος αμέσως λάτρεψε τους στίχους του Jim, εντυπωσιάστηκε απο τα ποιήματά του, και τον συμβούλεψε να συνεχίσει να εξασκεί το ταλέντο του.
Ένα απο τα τελευταία βιβλία που είχε διαβάσει πριν απο τον θάνατό του ήταν το "Prolegomena to the Study of Greek Religion" (Προλεγόμενα στη Μελέτη της Ελληνικής Θρησκείας) της Jane Ellen Harrison το οποίο αναφερόταν ως επι το πλείστον στον Διόνυσο.
Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα (1962-1963), αλλά επειδή δεν τον ικανοποίησε αρκετά, μετακόμισε κοντά στο κολέγιο FSU, όπου συγκατοίκησε με τον George Greer και εμφανίστηκε σε ένα φιλμ για την εγγραφή στα κολέγια.
Η αγάπη του Jim για τις τέχνες και τον κινηματογράφο ήταν τόσο έντονη που μετακόμισε στο Λος Άντζελες τον Ιανουάριο του 1964, χάρη στη συμβουλή ενός καθηγητή του FSU. Εκεί ολοκλήρωσε τις προπτυχιακές σπουδές του στο UCLA, στο Τμήμα Θεατρικών Τεχνών, με διάκριση στον κινηματογράφο, παίρνοντας Bachelor.
Κατά τη φοίτησή του στο UCLA γύρισε ορισμένες ταινίες μικρού μήκους, η πρώτη απο αυτές λεγόταν "First Love" και την έφτιαξε μαζί με τον συμφοιτητή και συγκάτοικό του Max Schwartz. Η ταινία μάλιστα κυκλοφόρησε στο ευρύ κοινό όταν εμφανίστηκε σε ένα ντοκιμαντέρ για την ταινία "Obscura",
Κατα την διάρκεια της φοίτησής του στο UCLA παράλληλα έγινε φίλος με πολλούς συγγραφείς της αντιδραστικής εφημερίδας Los Angeles Free Press, με την οποία παρέμεινε συνεργάτης έως το τέλος της ζωής του.
The Doors
Σε μία τυχαία συνάντηση το καλοκαίρι του 1965, ο Jim εντυπωσίασε με το ποίημά του "Moonlight Drive" τον συμφοιτητή του, Ray Manzarek, στην παραλία του Venice και αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα συγκρότημα.Το συγκρότημα δημιουργήθηκε και σύντομα σε αυτό προστέθηκαν ο ντράμερ John Densmore και ο κιθαρίστας Robby Krieger. Μία σύνθεση ασυνήθιστη, χωρίς μπάσο, την έλλειψη του οποίου αναπλήρωσαν τα κίμπορντς του Manzarek.
Ο Morrison πρότεινε να ονομάσουν το νεοσύστατο συγκρότημα "The Doors", απο το βιβλίο του Aldous Huxley, "The Doors of Perception" ο οποίος με τη σειρά του έκανε αναφορά στο ποίημα του Άγγλου William Blake "The Marriage of Heaven and Hell" στους στίχους: "If the doors of perception were cleansed/ everything would appear to man as it is, infinite". Μαζί κυκλοφόρησαν 6 στούντιο album, ενώ περιόδευσαν σε Αμερική και Ευρώπη. Ο ίδιος γύρισε και δύο βίντεο κλιπ για τους Doors τα "The Unknown Soldier" και "People are Strange".
Στη σκηνή προκαλούσε τα τότε συντηρητικά ήθη της Αμερικής, βρισιές και διάφορες μιμήσεις της σεξουαλικής πράξης. Στα τέλη της δεκαετίας του '60 ο Morisson άρχισε να εξαρτάται απο το αλκοόλ, γεγονός που επηρέασε κάποιες απο τις εμφανίσεις του στη σκηνή.
Η θεατρικότητα της σκηνικής του παρουσίας μπορεί να προκαλούσε παραλήρημα οπαδούς της μπάντας, ταυτόχρονα όμως τέθηκε στο στόχαστρο των αρχών και της αστυνομίας. Πολλές φορές συνελήφθη μετά από συναυλία για παραβίαση των χρηστών ηθών, ενώ δεν ήταν λίγες και οι συναυλίες των Doors που απαγορεύτηκαν για λόγους δημοσίας τάξεως.
Στις 20 Σεπτεμβρίου του 1970 καταδικάστηκε σε καταναγκαστικά έργα έξι μηνών επειδή φερόταν πως έδειξε τα γεννητικά του όργανα στο κοινό, κατά τη διάρκεια συναυλίας του συγκροτήματος στο Μαϊάμι την άνοιξη του 1969. Ο ίδιος ποτέ δεν το αποδέχθηκε, υποστηρίζοντας πως είχε βάλει το χέρι του μέσα στο παντελόνι και αυτό που φάνηκε ήταν το δάχτυλό του που έβγαλε απο το φερμουάρ.
Ποιήματα και ταινίες
Το "The Lords / Notes on Vision" αποτελούταν πρωτίστως απο σύντομες περιγραφές τοπίων, ανθρώπων, γεγονότων, αλλά και σκέψεις του ποιητή για τον κινηματογράφο. Στο "The New Creatures" οι δημιουργίες του είναι πιο ποιητικές στη δομή, το συναίσθημα και την εμφάνιση.
Πρόκειται για τα μοναδικά ποιήματα του Morrison που είδαν το φως της δημοσιότητας όταν ο ίδιος ήταν εν ζωή.
Αργότερα τα δύο αυτά βιβλία κυκλοφόρησαν ως ένα υπο τον τίτλο "The Lords and The New Creatures".
Στις 08/12/1970 ημέρα των γενεθλίων του, ο ίδιος ηχογραφεί και απαγγέλλει τα ποιήματά του σε επαγγελματικό στούντιο. Είναι η δεύτερη φορά που ηχογραφεί και απαγγέλλει τα ποιήματά του αφού είχε προηγηθεί αντίστοιχη ηχογράφηση τον Μάρτιο του 1969 Οι εν λόγω ηχογραφημένες απαγγελίες φυλάσσονταν απο προσωπικούς φίλους του Jim μαζί με πληθώρα σκίτσων ζωγραφισμένων απο τον ίδιο. Κάποιες απο τις ηχογραφήσεις χρησιμοποιήθηκαν αργότερα (1978) στην έκδοση του album των Doors "An American Prayer" μαζί με ορισμένα σκίτσα του Morrisson, ωστόσο πολλες απο τις ηχογραφήσεις του Δεκεμβρίου του 1970 παραμένουν μέχρι σήμα ακυκλοφόρητες και βρίσκονται στην κατοχή της οικογένειας της Courson.
Το 1988 εκδόθηκε η μεταθανάτια συλλογή "Wilderness: The Lost Writings Of Jim Morrison" και το 1990 το "The American Night: The Writings of Jim Morrison".
Ο Morrison γύρισε και αρκετές ταινίες με περισσότερο γνωστή την κινηματογραφική του προσπάθεια για την σπάνια ταινία "HWY: An American Pastoral", ένα project που ξεκίνησε το 1969 με πρωταγωνιστή τον Morrison να υποφύεται έναν τύπο που κάνει ωτοστοπ και μετατρέπεται σε δολοφόνο και κλέφτη. Ο μουσικός χρηματοδότησε μόνος του το το εγχείρημα αυτό και ίδρυσε δική του εταιρία παραγωγής για να έχει ο ίδιος τον πλήρη έλεγχο του έργου του. Στην ταινία βοήθησαν επίσης οι Paul Ferrara, Frank Lisciandro και Babe Hill.
Στην πόλη των ποιητών, των ζωγράφων και των στοχαστών, ο Morrison θα βρει τον εαυτό του. Έχασε βάρος, διάβαζε, ξυρίστηκε και έκανε πολύωρους ήρεμους περιπάτους στα σοκάκια.
"Είναι τόσο όμορφα εδώ, σαν να πέταξαν τα αρνητικά όταν έφτιαξαν αυτή την πόλη"
Ο θάνατος
Στις 3 Ιουλίου 1971 βρέθηκε νεκρός στην μπανιέρα του διαμερίσματός του στην οδό Rue Beautreillis 17, απο την Pamela.
Ήταν 27 χρόνων και ο θάνατός του ανακοινώθηκε επίσημα αφού είχε γίνει η ταφή του.
Επίσημη αιτία του πλέον αμφιλεγόμενου θανάτου του, είναι η ανακοπή. Κανείς δεν είδε τον Jim νεκρό, το φέρετρο ήταν ερμητικά κλειστό απο την στιγμή που έφυγε απο την ζωή, εως και την στιγμή της μυστικής ταφής του, 7 Ιουλίου.
Οι πιο στενοί του φίλοι, οι γονείς του, ή το συγκρότημα δεν είδαν ποτέ τη σορό του. Οι μόνοι που υποτίθεται πως τον είδαν νεκρό ήταν οι νοσηλευτές και ο γιατρός Dr. Max Vassile (ο οποίος είναι πλέον νεκρός) και που ποτέ δεν έδωσε κάποια συνέντευξη, απλά έλεγε πως ο Jim Morrison πέθανε απο φυσικά αίτια, και συγκεκριμένα απο καρδιακή προσβολή γιαυτό και δεν χρειάστηκε να γίνει νεκροτομή.
Η συγκεκριμένη "λεπτομέρεια" σε συνδυασμό με τις περιστάσεις κάτω από τις οποίες πέθανε ο Morrison , τον μυστικό ενταφιασμό του αλλά και με το γεγονός οτι δεν του έγινε ποτέ νεκροψία, έγιναν αφορμή για ατελείωτες φήμες και παίζουν σημαντικό ρόλο στο μυστήριο που εξακολουθεί να τον περιβάλλει.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που μέχρι και σήμερα πιστεύουν οτι ο Morrison είναι ζωντανός κρατώντας την ανωνυμία του. Πολλοί είναι όμως και εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν πως κάποιος/οι ήθελαν τον Morrison νεκρό.
Στο Père Lachaise έχουν ενταφιαστεί μερικά απο τα σπουδαιότερα ονόματα όπως Molière, Frederic Chopin, Marcel Proust, Henri Salvador , Rossini, Μαρία Κάλλας, Pierre Bourdieu κ.α.
Στη δεκαετία του 1990, ο φιλέλληνας πατέρας του τοποθέτησε στον τάφο του μια μαρμάρινη πλάκα που αναγράφει στα αρχαία ελληνικά "ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ".
Εκείνοι οι οποίοι πιστεύουν πως δολοφονήθηκε ο Morrison, θεωρούν πως η Pamela γνώριζε κάτι που οι δολοφόνοι δεν ήθελαν να γνωρίζει και την έβγαλαν απο τη μέση.
Πιστεύουν επίσης πως το γεγονός οτι δεν έδωσε ποτέ συνέντευξη, ή κάποιο Δελτίο Τύπου κτλ για τον θάνατο του αγαπημένου της, ήταν αποτέλεσμα απειλών που δεχόταν η ίδια.
Το 1993 το όνομα του Morrison γράφτηκε στο Rock and Roll Hall of Fame και θεωρείται ένας από τους χαρισματικότερους ερμηνευτές στην ιστορία της rock μουσικής, ενώ ο ίδιος υπήρξε τεράστια επιρροή για αναρίθμητους καλλιτέχνες μέχρι και τις μέρες μας.
"Δεν θα με πείραζε να πεθάνω σε αεροπορικό δυστύχημα. Θα ήταν ένας ωραίος τρόπος για να 'φύγω'. Δεν θέλω να πεθάνω στον ύπνο μου ή από γηρατειά ή από υπερβολική δόση. Θέλω να νιώσω πώς είναι. Θέλω να το γευτώ, να το ακούσω, να το μυρίσω. Ο θάνατος έρχεται μόνο μια φορά, δεν θα ’θελα να τον χάσω"
"Οι άνθρωποι φοβούνται το θάνατο περισσότερο από τον πόνο. Είναι παράξενο που φοβούνται το θάνατο – η ζωή πονάει πιο πολύ. Όταν φτάνει ο θάνατος, ο πόνος τελειώνει. Ναι, υποθέτω πως είναι ένας φίλος"
"Βλέπω τον εαυτό μου σαν έναν τεράστιο φλεγόμενο κομήτη, ένα πεφταστέρι. Όλοι σταματάνε, δείχνουν ψηλά, τους κόβεται η ανάσα, λένε “Ω, δες αυτό!”. Μετά ένα φσσσστ κι έφυγα… και δεν θα ξαναδούν ποτέ κάτι τέτοιο. Και δεν θα μπορέσουν να με ξεχάσουν – ποτέ…"
"Do you know how pale and wanton thrillful
Comes death on a strange hour
Comes death on a strange hour
Unannounced, unplanned for
Like a scaring over-friendly guest
You've brought to bed
Death makes angels of us all
And gives us wings
Where we had shoulders
Smooth as raven's claws"
"This is the end
My only friend, the end
It hurts to set you free
But you'll never follow me
The end of laughter and soft lies
The end of nights we tried to die
This is the end"
My only friend, the end
It hurts to set you free
But you'll never follow me
The end of laughter and soft lies
The end of nights we tried to die
This is the end"
"Lv" for bbr
Leave A Comment: