73 χρόνια απο την γέννηση του Jim Morrison

James Douglas Morrison (1943-1971)

James Douglas Morrison. Ένας απο τους σημαντικότερους, χαρισματικότερους και επιδραστικότερους καλλιτέχνες στην ιστορία της ροκ μουσικής γεννήθηκε σαν σήμερα πριν απο 73 χρόνια. 

Υπήρξε τραγουδιστής, στιχουργός, ποιητής, σκηνοθέτης, συγγραφέας, μα πάνω απ'όλα ένα παιδί που αρνούνταν να μεγαλώσει. Έζησε την κάθε στιγμή της ζωής του σαν να ήταν η τελευταία, ενώ υπήρξε και εξακολουθεί να υπάρχει πρότυπο όχι μόνο για την φωνή και τους στίχους του, αλλά και για τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς του.     

Γνωστός και ως "The Lizard King"  και "Mr. Mojo Risin" , ο Jim γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου του 1943 στην Μελβούρνη της Φλόριντα, απο γονείς Ιρλανδέζικης και Σκωτσέζικης καταγωγής. Ο πατέρας του ήταν Ναύαρχος στον Αμερικανικό Στρατό (Sir George Stephen Morrison) και λόγω της ιδιότητάς του, η οικογένεια έπρεπε πολύ συχνά να μετακομίζει. Αυτό είχε μεγάλο αντίκτυπο στον νεαρό Jim, αφού δεν είχε σταθερούς παιδικούς φίλους, αλλά και η εκπαίδευσή του έπρεπε να διακόπτεται συνεχώς, αφού χρειαζόταν να αλλάζει πολύ συχνά σχολεία. Παρ' όλα αυτά ήταν πολύ ευφυής και επιμελής μαθητής δίνοντας μεγαλύτερη έμφαση στην λογοτεχνία, φιλοσοφία, ποίηση , ψυχολογία και θεολογία.

 Το γεγονός όμως που σημάδεψε τον Jim και που τον ακολούθησε για την υπόλοιπη ζωή του ήταν όταν σε ηλικία 5 ετών κατα την διάρκεια μιας οικογενειακής εκδρομής στο Νέο Μεξικό.  Ο ίδιος αναφέρει το γεγονός σε ένα απο τα ποιήματά του, το  "Dawn's Highway", αλλά και σε τραγούδια των The Doors όπως "Peace Frog", "Riders On The Storm" "Ghost Song" , καθώς και σε συνεντεύξεις του.  Όπως ο ίδιος περιγράφει:

"Ινδιάνοι σκορπισμένοι στον αυτοκινητόδρομο της αυγής  αιμορραγούν. Φαντάσματα βρίθουν το εύθραυστο σαν τσόφλι μυαλό του μικρού παιδιού. Ήταν η πρώτη φορά που ανακάλυψα τον θάνατο... εγώ, η μητέρα μου, ο πατέρας μου, ο παππούς μου και η γιαγιά μου, διασχίζαμε την έρημο την αυγή. Ένα φορτηγό γεμάτο με Ινδιάνους είχε μάλλον χτυπήσει ένα άλλο αυτοκίνητο ή κάτι τέτοιο, στην λεωφόρο υπήρχαν παντού διασκορπισμένοι Ινδιάνοι που αιμορραγούσαν μέχρι θανάτου. Ήμουν μικρός τότε, οπότε έπρεπε να μείνω στο αυτοκίνητο όσο ο πατέρας μου και ο παππούς μου βγήκαν να δουν τι γινόταν. Δεν μπορούσα να δω τίποτα. Το μόνο που είδα ήταν ένα παράξενο κόκκινο χρώμα και πολλοί άνθρωποι πεσμένοι ολόγυρα, αλλά ήξερα πως κάτι συνέβαινε γιατί μπορούσα να νιώσω τις δονήσεις όλων αυτών των ανθρώπων γύρω μου και τότε ξαφνικά συνειδητοποίησα πως ούτε εκείνοι μπορούσαν να καταλάβουν τι συνέβαινε. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα πραγματικό φόβο... και πιστεύω πως εκείνη ακριβώς την στιγμή οι ψυχές όλων αυτών των νεκρών ινδιάνων, ή ίσως μια ή δυο από αυτές, έτρεχαν έξαλλες εδώ και κει και μπήκαν στην ψυχή μου. Και εγώ ήμουν σαν ένα σφουγγάρι, έτοιμος να τις δεχθώ και να τις απορροφήσω"

Οι γονείς του στην προσπάθειά τους να ηρεμήσουν τον μικρό Jim προσπάθησαν να τον πείσουν οτι το γεγονός αυτό δεν συνέβη ποτέ και οτι το είδε στον ύπνο του ενώ κοιμόταν κατα την διάρκεια της εκδρομής τους. Μεγάλωσε σε αυστηρό και πειθαρχικό περιβάλλον και ήταν ένα υπάκουο παιδί που σεβόταν τους ανθρώπους γύρο του. Για ένα διάστημα οι γονείς του ήλπιζαν οτι θα ακολουθούσε το επάγγελμα του πατέρα του στο Πολεμικό Ναυτικό και οτι θα φοιτούσε στην Αμερικανική Πολεμική Ναυτική Ακαδημία.

Απο την εφηβεία του και μετά  περνούσε τις ελεύθερες ώρες του διαβάζοντας. Συγγραφείς, φιλόσοφοι και ποιητές που επηρέασαν βαθιά τον τρόπο σκέψης και ίσως της συμπεριφοράς του, ήταν οι  Friedrich Nietzsche, William Blake, Charles Baudelaire, Arthur Rimbaud, αλλά και συγγραφείς της "Beat Generation" όπως  Jack Kerouac.

Επίσης, βρήκε ενδιαφέροντα τα γραπτά του Γάλλου συγγραφέα Louis-Ferdinand Céline. Το βιβλίο του Voyage au Bout de la Nuit (Ταξίδι στο Τέλος της Νύχτας) και το βιβλίο του Blake "Auguries of Innocence" (Οι Μαντείες της Αθωότητας) ήταν οι βασικές επιρροές για ένα από τα πρώτα τραγούδια του , "End of the Night".  Έγινε φίλος με τον Michael McClure, έναν γνωστό ποιητή Beating. ο οποίος λάτρεψε τους στίχους του Jim. Τον εντυπωσίασαν τα ποιήματά του, και τον συμβούλεψε να συνεχίσει να εξασκεί το ταλέντο του.

Η αγάπη του για την αρχαία ελληνική μυθολογία, φιλοσοφία και λογοτεχνία επίσης επηρέασε την αινιγματική προσωπικότητά του αλλά και πολλούς απο τους στίχους του. Πολλοί τον ταυτίζουν με τον θεό Διόνυσο και θεωρούν οτι είναι η ενσάρκωσή του.  Το σίγουρο είναι οτι το πάθος και το όραμα του Διονύσου, όπως απεικονίζεται στο "Η Γέννηση της Τραγωδίας",   επηρέασαν,  όπως και ο ίδιος έχει αναφέρει,  την συμπεριφορά του επι σκηνής. Ένα απο τα τελευταία βιβλία που είχε διαβάσει πριν απο  τον θάνατό του ήταν το "Prolegomena to the Study of Greek Religion" (Προλεγόμενα στη Μελέτη της Ελληνικής Θρησκείας) της Jane Ellen Harrison το οποίο αναφερόταν ως επι το πλείστον στον Διόνυσο.

Ο Jim αποφοίτησε από το George Washington High School (το τώρα George Washington Middle School) στην Αλεξάνδρεια της  Βιρτζίνια, το 1961 και παρακολούθησε μαθήματα στο St. Petersburg Junior College στο Κλιαργουότερ στη Φλόριντα.

Φοίτησε στο Πανεπιστήμιο της Φλόριντα (1962-1963), αλλά επειδή δεν τον ικανοποίησε αρκετά, μετακόμισε κοντά στο κολέγιο FSU, όπου συγκατοίκησε με τον George Greer  και εμφανίστηκε σε ένα φιλμ για την εγγραφή στα κολλέγια.

Η αγάπη του για τις τέχνες και τον κινηματογράφο ήταν τόσο έντονη που τον Ιανουάριο του 1964, χάρη στη συμβουλή ενός καθηγητή του FSU, ο Jim μετακόμισε στο Λος Άντζελες της Καλιφόρνια, όπου ολοκλήρωσε τις προπτυχιακές σπουδές του στο UCLA, στο Τμήμα Θεατρικών Τεχνών, με διάκριση στον κινηματογράφο παίρνοντας  Bachelor.

Γύρισε δύο ταινίες κατά τη φοίτησή του εκεί, την "First Love" και  "Obscura", ενώ έγινε φίλος με πολλούς συγγραφείς της αντιδραστικής εφημερίδας Los Angeles Free Press, με την οποία παρέμεινε συνεργάτης έως το τέλος της ζωής του.

  Μετά την αποφοίτησή του, το 1965, ο Jim  ζούσε μια μποέμικη ζωή στην κοντινή παραλία Venice . Θα χάσει τα περιττά κιλά και θα αποκτίσει το γνωστό πρόσωπο "Έλληνα Θεού", όπως το χαρακτηρίζουν πολλοί,  με τα έντονα χαρακτηριστικά και την απαράμιλη ομορφιά.

Ο Jim  εντυπωσίασε τον συμφοιτητή του  Ray Manzarek με το ποίημά του  "Moonlight Drive" σε μία τυχαία συνάντηση στην παραλία του Venice και αποφάσισαν να δημιουργήσουν ενα συγκρότημα.
Σύντομα στο συγκρότημα προστέθηκαν και οι John Densmore (drummer ) και Robby Krieger (κιθαρίστας). 

Ονόμασαν το συγκρότημα "The Doors" απο το βιβλίο του Aldous Huxley, "The Doors of Perception" ο οποίος με τη σειρά του έκανε αναφορά στο ποίημα του Άγγλου William Blake "The Marriage of Heaven and Hell", και συγκεκριμένα στους στίχους: "If the doors of perception were cleansed/ everything would appear to man as it is, infinite".  Μαζί κυκλοφόρησαν  6 στούντιο album, ενώ περιόδευσαν σε Αμερική και Ευρώπη.

 Το 1969 εξέδωσε μόνος του δυο συλλογές ποιημάτων τα "The Lords / Notes on Vision" και "The New Creatures" που και τα 2 ήταν αφιερωμένα στην γυναίκα της ζωής του , Pamela Susan  (Courson),  ενώ το 1970 εξέδωσε την συλλογή "An American Prayer" η οποία τυπώθηκε απο την Western Lithographers.

Μετά τον θάνατό του, το 1988 ,  εκδόθηκε η συλλογή "Wilderness: The Lost Writings Of Jim Morrison"  και το 1990 το  "The American Night: The Writings of Jim Morrison". Στις 08/12/1970 ημέρα των γενεθλίων του, ο ίδιος ηχογραφεί και απαγγέλλει τα ποιήματά του.  Οι εν λόγω ηχογραφημένες απαγγελίες χρησιμοποιήθηκαν αργότερα (1978) στην έκδοση του album των Doors  "An American Prayer".

  Το 1971 ο Jim μετακομίζει μαζί με την Pamela Susan Courson στο Παρίσι προκειμένου να αφιερωθεί στην ποίηση συνεχίζοντας την συγγραφή και την ηχογράφησή τους. Στην πόλη των ποιητών, των ζωγράφων και των στοχαστών, ο Morrison θα βρει τον εαυτό του. Έχασε βάρος, διάβαζε, ξυρίστηκε και έκανε πολύωρους ήρεμους περιπάτους στα σοκάκια.

"Είναι τόσο όμορφα εδώ, σαν να πέταξαν τα αρνητικά όταν έφτιαξαν αυτή την πόλη" 

Ωστόσο η επιθυμία του να εκδώσει  βιβλίο με ποιητικές συλλογές δεν πρόλαβε να πραγματοποιηθεί, αφού στις 03/07/1971 βρέθηκε νεκρός στην μπανιέρα του διαμερίσματός του επι της οδού  Rue Beautreillis 17, απο την Pamela.

Ο θάνατός του ανακοινώθηκε επίσημα αφού είχε γίνει η ταφή του.

Επίσημη αιτία του πλέον αμφιλεγόμενου θανάτου του, είναι η ανακοπή. Κανείς δεν είδε τον Jim νεκρό,  το φέρετρο ήταν ερμητικά κλειστό απο την στιγμή που έφυγε απο την ζωή, εως και την στιγμή της ταφής του, 7 Ιουλίου. Οι πιο στενοί του φίλοι, οι γονείς του, το συγκρότημα δεν είδαν τη σορό του. Βάσει της συγκεκριμένης "λεπτομέρειας" σε συνδυασμό με το γεγονός οτι δεν του έγινε ποτέ νεκροψία, δεν είναι λίγοι αυτοί που μέχρι και σήμερα  πιστεύουν οτι ο Morrison είναι ζωντανός κρατώντας την ανωνυμία του.

 Eνταφιάστηκε στο γνωστό κοιμητήριο Père Lachaise στο ανατολικό Παρίσι  σε μια μικρή τελετή, χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς ιερέα, συνοδευόμενος μόνο απο 5 ανθρώπους,  δίπλα στον Oscar Wilde, την Piaf, τον Chopin, τον Bizet, τον Honore de Balzac. Στη δεκαετία του 1990, ο πατέρας του, ο οποίος ήταν φιλέλληνας,  τοποθέτησε στον τάφο του μια μαρμάρινη πλάκα που αναγράφει στα αρχαία ελληνικά "ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ", που ερμηνεύεται ελεύθερα ως «πιστός στο ίδιο του το πνεύμα».

Στο  Père Lachaise, που είναι το μεγαλύτερο κοιμητήριο της Γαλλίας,  έχουν ενταφιαστεί μερικά απο τα σπουδαιότερα ονόματα, όπως Molière, Frederic Chopin,  Marcel Proust,  Henri Salvador , Rossini, Μαρία Κάλλας, Pierre Bourdieu κ.α.

 Η Pamela έφυγε απο την ζωή δύο χρόνια αργότερα. Οι γονείς της λίγο αργότερα προσέφυγαν στα δικαστήρια προκειμένου να αναγνωριστεί οτι το  επι πολλά χρόνια ζευγάρι είχε απο κοινού νόμιμο γάμο.

Το 1993 το όνομα του Morrison γράφτηκε στο Rock and Roll Hall of Fame και θεωρείται ένας από τους πιο χαρισματικούς ερμηνευτές στην ιστορία της rock μουσικής, ενώ ο ίδιος υπήρξε τεράστια επιρροή για αναρίθμητους καλλιτέχνες μέχρι και τις μέρες μας.


"Δεν θα με πείραζε να πεθάνω σε αεροπορικό δυστύχημα. Θα ήταν ένας ωραίος τρόπος για να 'φύγω'. Δεν θέλω να πεθάνω στον ύπνο μου ή από γηρατειά ή από υπερβολική δόση. Θέλω να νιώσω πώς είναι. Θέλω να το γευτώ, να το ακούσω, να το μυρίσω. Ο θάνατος έρχεται μόνο μια φορά, δεν θα ’θελα να τον χάσω"

"Οι άνθρωποι φοβούνται το θάνατο περισσότερο από τον πόνο. Είναι παράξενο που φοβούνται το θάνατο – η ζωή πονάει πιο πολύ. Όταν φτάνει ο θάνατος, ο πόνος τελειώνει. Ναι, υποθέτω πως είναι ένας φίλος"

"Βλέπω τον εαυτό μου σαν έναν τεράστιο φλεγόμενο κομήτη, ένα πεφταστέρι. Όλοι σταματάνε, δείχνουν ψηλά, τους κόβεται η ανάσα, λένε “Ω, δες αυτό!”. Μετά ένα φσσσστ κι έφυγα… και δεν θα ξαναδούν ποτέ κάτι τέτοιο. Και δεν θα μπορέσουν να με ξεχάσουν – ποτέ…"

"Do you know how pale and wanton thrillful
Comes death on a strange hour

Unannounced, unplanned for

Like a scaring over-friendly guest

You've brought to bed

Death makes angels of us all  

And gives us wings  

Where we had shoulders 

 Smooth as raven's claws"

******

"This is the end
My only friend, the end
It hurts to set you free
But you'll never follow me
The end of laughter and soft lies
The end of nights we tried to die
This is the end"

"Lv"  for bbr