William Rory Gallagher
Βαθιά ριζωμένος στις καρδιές μας, για την μουσική του, την σεμνότητά του και το αστείρευτο ταλέντο του!
 |
| Με την πρώτη του κιθάρα |
Ο Rory γεννήθηκε στο Ballyshannon της Ιρλανδίας στις 2 Μαρτίου του 1949 όχι τυχαία θα έλεγε κανείς, στο Rock Hospital ! Ο πατέρας του ήταν αξιωματικός στο στρατό κι έτσι έπρεπε να μετακομίσουν αρχικά στο Derry και στην συνέχεια στην Κομητεία Corkο που μεγάλωσε και πήγε σχολείο. Και οι δύο γονείς του αγαπούσαν την μουσική, ο πατέρας του έπαιζε ακορντεόν και η μητέρα του τραγουδούσε. Έτσι τόσο ο Rory όσο και ο μικρότερος αδελφός του, έδειξαν απο πολύ μικροί ενδιαφέρον για την μουσική με τους γονείς τους να τους ενθαρρύνουν. Σε ηλικία 7 ετών ο Rory έφτιαξε απο χάρακα και λάστιχα κάτι που έμοιαζε με κιθάρα Βλέποντάς το αυτό οι γονείς του του έκαναν δώρο μια πλαστική παιδική κιθάρα και δύο χρόνια αργότερα, σε ηλικία 9 ετών, την πρώτη του ακουστική κιθάρα. Ο Rory ενθουσιάστηκε και άρχισε αμέσως να μαθαίνει μόνος του να παίζει το τόσο σημαντικό για εκείνον δώρο.
Συνήθως άκουγε εκπομπές του ραδιοσταθμού της αμερικανικής βάσης, οπου συχνά έπαιζαν Elvis Presley , Buddy Holly, Eddie Cochran, Muddy Waters κ.α , αφού δεν είχε την οικονομική ευχέρεια να αγοράσει δίσκους, κάτι που τον έκανε απο πολύ μικρό να αγαπήσει το rock 'n 'roll και την blues. Το 1960, σε ηλικία 12 ετών , ο αυτοδίδακτος Rory θα κερδίσει σε έναν διαγωνισμό ταλέντων και με τα χρήματα αυτά θα αγοράσει την πρώτη του ηλεκτρική κιθάρα, μια Rosetti.
 |
| Με τους Fontana, 2oς απο αριστερά |
Μόλις τελείωσε το σχολείο, άρχισε να παίζει σε διάφορες Ιρλανδικές show bands και το 1963 εντάχθηκε στην πρώτη του μπάντα, τους Fontana, που έπαιζαν διασκευές σε διάφορα χιτάκια της εποχής, ως support act σε διάφορα άλλα συγκροτήματα. Η μπάντα έκανε περιοδείες στην Ιρλανδία και το Ηνωμένο Βασίλειο και με τα χρήματα που μάζεψε ο Rory θα αγόρασε την θρυλική Fender Stratocaster του 1961, για μόλις 100 ιρλανδέζικες λίρες, αφού αρχικά την είχε παραγγείλει κάποιος άλλος που στην συνέχεια δεν του άρεσε το χρώμα και το κατάστημα την έβαλε στην βιτρίνα με τα μεταχειρισμένα και έπεσε κατα πολύ η τιμή της.
 |
| Με τους Impact |
Μέσα σε ένα χρόνο, ο Rory θα επηρεάσει κατα πολύ το ρεπερτόριο της μπάντας, προσθέτοντας αρχικά τραγούδια του Chuck Berry, ξεκινώντας την μετάβασή της σιγά σιγά απο την mainstream pop μουσική σε R&Β. Το 1965 η μπάντα θα μετονομαστεί σε Impact και θα κάνει διάφορες συναυλίες και θα εμφανιστεί και στην Ισπανία. Ένα χρόνο αργότερα οι The Impact θα διαλυθούν και ο Rory μαζί με τον μπασίστα και τον drummer της μπάντας θα πραγματοποιήσουν μια εμφάνιση σαν τρίο, στο Αμβούργο της Γερμανίας.
Το 1966 ο Rory επιστρέφοντας στην Ιρλανδία , θα πειραματιστεί με διάφορους μουσικούς μέχρι που θα αποφασίσει την ίδια χρονιά να δημιουργήσει την δική του μπάντα, σχηματίζοντας τους The Taste, που αργότερα μετονομάστηκαν σε Taste. Αρχικά το συγκρότημα αποτελούνταν εκτός απο τον Rory, απο τους Norman Damery και Eric Kitteringham, αλλά πολύ γρήγορα αντικαταστάθηκαν απο τους John Wilson (drums) και Richard McCracken (μπάσο).
 |
| Με την θρυλική Stratocaster |
Το 1967 η κιθάρα του Rory θα χαθεί στο Δουβλίνο! Βρέθηκε μετά απο λίγες μέρες αφημένη πίσω από έναν τοίχο, εκτεθειμένη στην υγρασία και την βροχή. Ανακουφισμένος ο Rory που την βρήκε, ορκίστηκε να μην την βάψει και να την αφήσει ως είχε, ξεφλουδισμένη, διατηρώντας την έτσι μέχρι και τον θάνατό του.
Με τους Taste έπαιζε πλέον εκτενώς στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η μπάντα εμφανιζόταν συχνά στο Marquee Club, στο Λονδίνο ενώ άνοιξε την τελευταία συναυλία των Cream στο Royal Albert Hall του Λονδίνου και περιόδευσε με τους Blind Faith στην Βόρεια Αμερική και τον Καναδά.
 |
| Με τους Taste |
Την ίδια περίοδο, ο Eric Clapton ανακοινώνει οτι θα ακολουθήσει σόλο καριέρα και τα εναπομείναντα μέλη των Cream, Ginger Baker και Jack Bruce, εντυπωσιασμένοι απο το παίξιμο του Rory, θα του προτείνουν να τον αντικαταστήσει. Ο Rory αρνήθηκε και αργότερα θα πεί οτι δεν θα ήταν ο εαυτός του αν αντικαθιστούσε κάποιον άλλο.
Οι Taste κυκλοφόρησαν δύο στούντιο album, τα "Taste" (1969) και "On the boards" (1970) και δύο live album τα "Live Taste" (1971) που περιλάμβανε την εμφάνισή τους στο Montreux Casino και "Live at the Isle of Wight" (1971), που ηχογραφήθηκε στο Isle of Wight Festival το 1970. Λίγο μετά την εμφάνισή τους στο Isle of Wight Festival, το 1970, η μπάντα θα περιοδεύσει στην Ευρώπη αλλά στο τέλος της ίδιας χρονιάς θα διαλυθεί και ο Rory θα ακολουθήσει πλέον σόλο καριέρα.
 |
| Αποσπ.Γερμ. εφημ. "Δεν πηγαίνω στους Stones" |
Γρήγορα η φήμη του θα αρχίσει να εξαπλώνεται. Οι 150λεπτες συναυλίες του σήμερα φαντάζουν μυθικές, μιας και στην εποχή μας οι περισσότερες μπάντες είναι πάνω στην σκηνή για 90 λεπτά το πολύ, κατα μέσο όρο!
Στις αρχές του 1975, ο Mick Taylor θα αποχωρήσει απο τους Rolling Stones και ο Mick Jagger θα προτείνει στον Rory να πάρει την θέση του, αλλά ο Rory θα αρνηθεί. Δεν ήθελε να συμμετέχει με ένα απλά αριστοτεχνικό παίξιμο σε μια μεγάλη μπάντα. Άλλωστε ο χαρακτήρας του δεν ταίριαζε με το στύλ της μπάντας. Όντας απλός και αφοσιωμένος στην rock και blues μουσική ήθελε να αφιερωθεί αποκλειστικά σε αυτήν χωρίς να αλλοιώσει τον χαρακτήρα του και το μουσικό του στυλ.
Και αυτή δεν ήταν η μόνη πρόταση που απέρριψε. Λίγο αργότερα και μετά την αποχώρηση του Ritchie Blackmore απο τους Deep Purple, o David Coverdale του πρότεινε να ενταχθεί στην μπάντα, οπου πήρε αρνητική απάντηση. Το ίδιο έγινε και με τους Canned Heat όταν του έκαναν αντίστοιχη πρόταση.
O Rory συνέχισε ηχογραφώντας και παράλληλα κάνοντας διάφορες συναυλίες σε Ευρώπη και Αμερική. Μια απο αυτές ήταν και η ιστορική και επεισοδιακή συναυλία του στις 12 Σεπτεμβρίου του 1981 στην Νέα Φιλαδέλφεια, που 40.000 άτομα κατέκλυσαν το Γήπεδο της ΑΕΚ. Ο ίδιος αργότερα σε συνέντευξή του στον Liam Fay για την "Hot Press – The Rock `n’ Roll Issue (Anniversary Special No. 3) το 1992, μεταξύ των άλλων θα πει για την συναυλία στην Αθήνα:
"… Ήταν αμέσως μετά το Ελληνικό Κύπελλο και έκαναν τις πρώτες ελεύθερες εκλογές μετά από πολύ καιρό. Μόλις το σόου ξεκίνησε, άρχισα να βλέπω φλόγες από μακριά στη πίσω πλευρά του σταδίου. Εστιατόρια και μαγαζιά καιγόντουσαν στο δρόμο έξω από τη συναυλία. Νομίζω πως είτε δεν άφησαν αρκετό κόσμο να μπει στη συναυλία, είτε άφησαν περισσότερους αλλά, όπως και να ‘χει, η αστυνομία έφτασε κι άρχισε να ρίχνει δακρυγόνα σε μας. Ήταν η πιο επικίνδυνη συναυλία που έχω κάνει. Αυτά τα δακρυγόνα είναι επικίνδυνα. Θολώνουν τα μάτια σου και δεν μπορείς να δεις που πηγαίνεις ή να κάνεις τίποτα.
 |
| Αθήνα, 12/09/1981 |
Όταν τελικά μπήκαμε στα παρασκήνια (μετά το τέλος της συναυλίας) ήμασταν πολύ αναστατωμένοι μιας και δεν ήμασταν σίγουροι ποιος ήθελε να μας προστατεύσει και ποιος να μας επιτεθεί. Μας περιτριγύριζαν "παραστρατιωτικοί" (ασφαλίτες) κι έμοιαζαν πολύ απειλητικοί. Γι αυτό φύγαμε μπαίνοντας σ ένα αυτοκίνητο και προσπαθήσαμε να γυρίσουμε πίσω στο ξενοδοχείο. Όμως στο δρόμο μείναμε από βενζίνη κι αναγκαστήκαμε να περπατήσουμε. Συνέβαιναν τόσα πολλά, ήταν ένας εφιάλτης. Ήμασταν βρεγμένοι, τα μάτια μας δάκρυζαν (από τα δακρυγόνα) κι όλοι φοβηθήκαμε. Η συναυλία από μόνη της ήταν καταπληκτική. Αλλά ήταν επικίνδυνη. Απλά δεν ήθελα να πεθάνω σ ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στην Ελλάδα, χωρίς να ξέρω καν τι συνέβαινε…"
Η συναυλία αργότερα κυκλοφόρησε σε bootleg με τον τίτλο "Live in Athens".
Το 1985 ο Rory θα ιδρύσει την δική του δισκογραφική εταιρεία, "Capo records", μέσω της οποίας κυκλοφόρησε τους δυο τελευταίους του δίσκους. Στα τέλη τις δεκαετίας του '80, η υγεία του άρχισε να κλονίζεται λόγω της χρήσης αλκοόλ, όμως αυτό δεν τον εμπόδισε στο να κάνει συναυλίες και περιοδείες. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του Gallagher θα αναπτύξει μια φοβία για τα αεροπλάνα. Για να το ξεπεραστεί αυτό έλαβε μια συνταγή για ένα ισχυρό ηρεμιστικό. Το φάρμακο αυτό όμως, σε συνδυασμό με τη χρήση του αλκοόλ είχε ως αποτέλεσμα τη σοβαρή βλάβη του συκωτιού του Rory, o οποίος εξακολουθούσε να κάνει περιοδείες, αφού αυτό που θεωρούσε ότι τον ολοκλήρωνε ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο ήταν η αγάπη του για τα blues και το πάθος του να παίζει μουσική. ! Η τελευταία του ζωντανή εμφάνιση έγινε στις 10 Ιανουαρίου 1995, στο "Nighttown-Theatre", στην Ολλανδία. Ήταν όμως εμφανώς καταβεβλημένος και η περιοδεία έπρεπε να ακυρωθεί.
Εισήχθη στο King's College Hospital στο Λονδίνο τον Μάρτιο του 1995 που λόγω της άσχημης κατάστασης της υγείας του, το συκώτι του είχε σχεδόν καταστραφεί, υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση ήπατος. Μετά απο 13 εβδομάδες στην Εντατική και ενώ αναμενόταν να μεταφερθεί σε αναρρωτήριο, η υγεία του ξαφνικά επιδεινώθηκε όταν προσβλήθηκε απο Σταφυλόκοκκο και άφησε την τελευταία του πνοή στις 14 Ιουνίου του 1995.
Ένας εξαιρετικά σεμνός μουσικός, ο οποίος απολάμβανε το σεβασμό και την εκτίμηση των συναδέλφων του, έφυγε τόσο άδικα σε ηλικία 47 ετών. Χαρακτηριστικό δείγμα της σεμνότητας και της αφοσίωσής του αποκλειστικά στην ΜΟΥΣΙΚΗ και ΟΧΙ στο κέρδος, ήταν το 1976, με το τραγούδι του "Edged In Blue", που είχε πολύ μεγάλη επιτυχία στην Αμερική και του προτάθηκε να το κυκλοφορήσει ως single για να του χαρίσει ακόμα μεγαλύτερη φήμη. Ο Rory αρνήθηκε να κυκλοφορήσει το τραγούδι ως single, αντιμετωπίζοντας τη δισκογραφική του δουλειά "Calling Card" ως αδιάσπαστο και ενιαίο σύνολο.
Θα ζεί πάντα μέσω της μουσικής του, που τόσο αγάπησε και θα εξακολουθήσει να είναι για εμάς υπόδειγμα μουσικού και ανθρώπου.
'Lv' for bbr
Leave A Comment: