Beggars (a.k.a. Beggars Blues Diary) και κάπου εδώ θα μπορούσαμε να τελειώσουμε το review αν οι αναγνώστες μας γνωρίζουν περί τίνος πρόκειται.
Για τους λοιπούς να πούμε πως αυτή η μπάντα τα τελευταία 4 χρόνια αντιπροσωπεύει ότι πιο Rock ‘N’ Roll έρχεται στο μυαλό καθενός. Στήσιμο με την μαγική συνταγή του αρχέτυπου 3 (μπάσο-τύμπανα-κιθάρα), φωνή με φουλ γρέζι και τραγούδια – ύμνοι, εμποτισμένοι με άφθονο αλκοόλ.
Για σχεδόν 2 ώρες λοιπόν, οι Beggars έκαναν αυτό που γνωρίζουν καλύτερα και φροντίζουν, με συνέπεια, να αποδίδουν το τελευταίο χρονικό διάστημα οργώνοντας όλη την επικράτεια. Αγνό, back to basics Rock με έντονο street feeling.
Αν και αντιμετώπισαν κάποια προβλήματα με τον ήχο, δεν μάσησαν και μας «βομβάρδισαν» με κομματάρες όπως: That road, Man of 2 faces, At the disco, Dove, Jesse James, Truth, Devil’s Highway ενώ έκλεισαν καταχειροκροτούμενοι με το Lunatic.
Κατόπιν «λαϊκής απαίτησης» ξανάπιασαν τα όργανα για μια αποχαιρετιστήρια εκτέλεση του Simple Man, δίνοντας το έναυσμα για το πάρτι που ακολούθησε.
'Κώστας Σκλιάς' for bbr
Leave A Comment: